Πόσο κοντά μπορείς να έρθεις σε έναν δολοφόνο, χωρίς να τον πλησιάσεις πάρα πολύ;
Σκηνοθεσία: Simon Moore
Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Laura San Giacomo, Κenneth Granham
Συντάκτης: Thodoris KL
Στο Brighton του 1959, ο Τόνυ Άαρον, ένας «ντροπιασμένος» πρώην αστυνομικός, επιβιώνει ως ιδιωτικός ντεντέκτιβ. Εργάζεται κυρίως σε υποθέσεις διαζυγίων, βοηθώντας τους πελάτες του να επικαλεστούν μοιχεία στο δικαστήριο. Η πελατεία του είναι αποκλειστικά γυναίκες, γιατί πίσω από κάθε υπόθεση, υπάρχει ως δόλωμα η ίδια του η σύζυγος, και οι απιστίες είναι στημένες. Όταν μια δήθεν υπόθεση ρουτίνας πάει στραβά, θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια πολύ περίεργη υπόθεση. Με τη βοήθεια των υπόλοιπων φίλων του, προσπαθεί να καθαρίσει το όνομά του, ενώ οι έρευνες τον οδηγούν σε μία μυστηριώδη όμορφη γυναίκα, που θα τον σαγηνεύσει.
Ερωτικό θρίλερ, Αμερικανό-αγγλικής παραγωγής, την περίοδο της έξαρσης του είδους μετά από την επιτυχία του «Βασικού Ενστίκτου» και της «Ολέθριας Σχέσης», που όμως δεν ανήκει στον σωρό. Κι αυτό γιατί σε αντίθεση με τις αμέτρητες αντιγραφές των προαναφερθέντων ταινιών, η συγκεκριμένη δεν προσπαθεί να μας δελεάσει με έντονες ερωτικές σκηνές και χυμώδεις πρωταγωνίστριες (εντάξει, υπάρχουν κι αυτά), αλλά διαθέτει πλοκή, ατμόσφαιρα, χαρακτήρες, αξιοπρόσεχτες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο και μια δυνατή ανατροπή στο φινάλε.
Η ταινία θυμάμαι να προβάλεται συχνά μεταμεσονύκτιες ώρες από γνωστό ιδιωτικό κανάλι όταν ήμουν μικρός και για κάποιο λόγο με είχε τραβήξει η διαφήμιση να την παρακολουθήσω, αλλά λόγω ηλικίας δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι τόσο αργά. Ώσπου αργότερα στα πρώτα χρόνια της εφηβείας την πέτυχα σε VHS στα ράφια συνοικιακού βίντεοκλαμπ και την νοίκιασα, πιο πολύ από περιέργεια, χωρίς να περιμένω και πολλά πράγματα. Μετά έμεινε να πιάνει σκόνη κάπου μέσα στο σπίτι, μέχρι την ημέρα που ήταν να την επιστρέψω και όπως αράζαμε με έναν φίλο, την θυμήθηκα και μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουμε, είπαμε να την δούμε για να περάσει η ώρα και να μην πάει τσάμπα το πεντακοσάρικο της ενοικίασης (για δραχμές μιλαω, μην τρελαίνεστε). Μιάμιση ώρα μετά και καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους, έχουμε μείνει και οι δύο μαλάκες με αυτό που παρακολουθήσαμε, με τον εαυτό μου μάλιστα να νιώθει δυο φορές μαλάκας, γιατί ενώ ήξερα, είχα αφήσει να μου ξεφύγει για χρόνια ένα τέτοιο διαμάντι !
Λοιπόν, έχω καλά νέα και κακά νέα. Ας ξεκινήσω από τα κακά: H σκηνοθεσία δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Βέβαια εκείνη την εποχή δεν το καταλάβαινα γιατί δεν είχα καθόλου σκηνοθετικές γνώσεις. Όχι πως τώρα έχω δηλαδή, αλλά μετά από τόσο κάψιμο μπροστά από την μεγάλη (ή/και την μικρή) οθόνη, όλο και κάτι παραπάνω (λέω πως) σκαμπάζω. Τα πλάνα της ταινίας λοιπόν, σε άλλες σκηνές είναι εμπνευσμένα και σε άλλες θυμίζουν τηλεοπτική παραγωγή. Η φωτογραφία αδιάφορη επίσης, τα χρώματα μουντά. Το μοντάζ νομίζεις πως το έκανε κάποιος ερασιτέχνης, σε πετάει από την μία σκηνή στην άλλη πριν προλάβεις να καταλάβεις τι έχει συμβεί. Δικαιολογημένα όμως όλα αυτά καθώς ο Simon Moore δεν είναι σκηνοθέτης, αλλά σεναριογράφος περισσότερο γνωστός για το γουέστερν «The Quick and the Dead» του Sam Raimi και για την μίνι σειρά στην οποία βασίστηκε το «Traffic» του Steven Soderbergh. Αλλά, κάπου εδώ τελειώνουν τα αρνητικά στοιχεία της ταινίας.
Και τώρα τα καλά νέα, αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν ξέρω αν είναι και τόσο καλά μιας και βασίζονται καθαρά σε υποκειμενικά κριτήρια (όπως και όλες μου οι κριτικές βέβαια), παρόλα αυτά θα τα μοιραστώ μαζί σας: οι «Υποψίες» επιτυγχάνουν σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Μπορεί να φαίνομαι υπερβολικός, αλλά το λιγότερο που μπορώ να χαρακτηρίσω ένα τέτοιο έργο είναι αριστούργημα! Από που να ξεκινήσω ; Aπό την χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών ; Από τις συνεχείς ανατροπές σε σημείο να φαίνονται όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας σαν πιθανοί ύποπτοι ; Aπό τον Liam Neeson, που το όνομα του και μόνο αποτελεί εγγύηση, αλλά εδώ στα πρώτα του βήματα λίγο πριν την «Λίστα του Σίντλερ» και το εισιτήριό του στο Hollywood, δίνει μια από τις πιο ανατριχιαστικές ερμηνείες της ζωής του ; Η από το απρόσμενο φινάλε που ανατρέπει όσα έβλεπες μέχρι εκείνη την στιγμή ; Για όλα αυτά και πολλά ακόμη, αλλά το σταματάω εδώ καθώς η παραμικρή λέξη μου μπορεί να θεωρηθεί spoil.
Θυμάμαι την εποχή που είχε κυκλοφορήσει το πρώτο «Saw», όλοι το θεωρούσαν σαν το καλύτερο θρίλερ της δεκαετίας. Εγώ πάλι το θεωρούσα το πιο υπερεκτιμημένο. Δεν λέω, καλή ταινία που άφησε εποχή και ο James Wan δυνατός σκηνοθέτης, αλλά κατά την γνώμη μου έπασχε από σενάριο. Τρύπες στην πλοκή, πομπώδεις διάλογοι, αχρείαστες υποπλοκές, γενικά ένα μπάχαλο...και μόνο που την συγκρίνουν μερικοί με το «Se7en» ή το «Silence of the Lambs» με τρελαίνει...Ας μην υπήρχε το σεναριακό εύρημα στο φινάλε και βλέπαμε αν θα είχε κάνει την επιτυχία που έκανε. Καλά, για τις ανεκδιήγητες συνέχειες του ας μην μιλήσω καλύτερα...Τέσπα, ξέφυγα πάλι...Αν αποφασίσω ποτέ να του κάνω review θα αναλύσω και τα θετικά του, που δεν ήταν και λίγα εδώ που τα λέμε.
Σε σχετική συζήτηση με έναν φίλο λοιπόν του έκανα την εξής ερώτηση «Tι το τόσο ιδιαίτερο είχε αυτή η ταινία ;»
Η απάντησή του ήταν πως «Καθ' όλη την διάρκεια, ο δολοφόνος είναι μπροστά στα μάτια σου κι εσύ δεν τον βλέπεις μέχρι να έρθει η τελευταία σκηνή».
Κι όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στο «Saw» ο δολοφόνος δεν είναι μπροστά στα μάτια σου, αλλά μπροστά στα μάτια των πρωταγωνιστών. Αυτοί είναι που δεν τον αντιλαμβάνονται, εμείς δεν βλέπουμε τίποτα. Για την ακρίβεια θα έλεγα πως ανήκει σε αυτή την κατηγορία των whodunit ταινιών που δεν σε αφήνουν με τίποτα να μαντέψεις την ταυτότητα του δολοφόνου, όσο έξυπνος και παρατηρητικός κι αν νομίζεις πως είσαι. Κι αν ανήκεις σε αυτούς που δεν την έχουν δει ακόμα και νομίζεις πως μετά από όσα είπα σε προϊδέασα και μπορεί να πέσεις μέσα στις μαντεψιές σου, τότε είσαι γελασμένος και σε προκαλώ να το κάνεις.
Οι «Υποψίες» όμως είναι της άλλης σχολής. Σου δίνει κάποιους πιθανούς υπόπτους κι εσύ καλείσαι να βρεις τον ένοχο. Και για να μην νομίζετε πως έγραψα όλα τα παραπάνω χωρίς λόγο, η φράση «καθ' όλη την διάρκεια, ο δολοφόνος είναι μπροστά στα μάτια σου κι εσύ δεν τον βλέπεις μέχρι να έρθει η τελευταία σκηνή» στην προκειμένη περίπτωση ισχύει 100%. Όχι μόνο μπροστά στα μάτια σου, αλλά και κάτω από την μύτη σου, όλη η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει τίποτα, σου φωνάζει μες τα μούτρα «Αυτός/ή είναι!» κι όμως εσύ επιμένεις να ψάχνεις αλλού...μέχρι να έρθει το φινάλε κι εσύ να θες να την ξαναδείς από την αρχή για να καταλάβεις που γελάστηκες.
Ίσως τα παραπάνω να θεωρηθούν spoil, αν ναι ελάτε να με μουντζώσετε. :P
Αν πάλι δεν σας βοηθήσουν στην επίλυση του μυστηρίου, τότε ενισχύονται τα λεγόμενά μου πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα και πιο περίτεχνα θρίλερ των '90s. Από την άλλη βέβαια ίσως να είμαι και υπερβολικός. Στην εποχή της η ταινία πάτωσε στις εισπράξεις και οι κριτικές ήταν από μέτριες έως κακές. Και μέχρι σήμερα δεν θα έλεγα πως αναγνωρίστηκε, εδώ καλά καλά δεν μπορείς να την βρεις σε dvd. Πολλοί μιλάνε για «μία από τα ίδια» και ίσως να είναι έτσι, δεν είμαι και ο πιο ψαγμένος σινεφίλ (σιχαίνομαι τον όρο), οπότε μπορεί κάτι παρόμοιο να έχουμε δει σε άπειρες ταινίες και να μην το γνωρίζω. Κι εδώ που τα λέμε τίποτα στις «Υποψίες» δεν είναι πρωτότυπο, αλλά για μένα δεν έχει και τόση σημασία τι δείχνεις, όσο ο τρόπος που το δείχνεις. Μπορεί κάποιος πιο ενημερωμένος που θα την δει σήμερα να καταλάβει αμέσως που το πάει και μετά να αναρωτιέται τι παπαριές έλεγε αυτός ο καραγκιόζης στην κριτική του. Πάσο. Εμένα πάντως μου άρεσε. Για την ακρίβεια την θεωρώ από τις πιο υποτιμημένες όλων των εποχών. Ήταν και η ηλικία μου τέτοια που δεν είχα εμπειρία σε mindfuck ταινίες με ανατρεπτικό φινάλε, αυτή ήταν η πρώτη, αν και την έχω ξαναδεί άπειρες φορές από τότε και δεν έχει αλλάξει η άποψή μου για αυτή. Eίμαι συναισθηματικά δεμένος μαζί της και δεν μπορώ να κρίνω αντικειμενικά. Οπότε δεν την προτείνω σε κανέναν. Δείτε την μόνο αν είστε στη φάση που ήμουν κι εγώ όταν την είδα. Αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε. Το μόνο που έχω να προσθέσω πάντως είναι πως την επόμενη μέρα είδαμε το «Usual Suspects» (αντικειμενικά καλύτερη ταινία σε πολλούς τομείς), αλλά προσωπικά δεν μου έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση.
Τα συμπεράσματα δικά σας. Όπως και η επιλογή.
Βαθμολογία: Xμμμ τι να πω...ας πούμε ένα 8/10, αλλά κρατιέμαι...
Υ.Γ. Liam είσαι τεράστιος αγόρι μου ! Από εκείνη την μέρα και μετά έγινες από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και σε παρακολουθώ παντού, ακόμα κι όταν παίζεις σε σκουπίδια ! 10/10 για την ερμηνεία σου (και τις ερμηνείες των υπολοίπων βεβαίως βεβαίως) !
Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Laura San Giacomo, Κenneth Granham
Συντάκτης: Thodoris KL
Στο Brighton του 1959, ο Τόνυ Άαρον, ένας «ντροπιασμένος» πρώην αστυνομικός, επιβιώνει ως ιδιωτικός ντεντέκτιβ. Εργάζεται κυρίως σε υποθέσεις διαζυγίων, βοηθώντας τους πελάτες του να επικαλεστούν μοιχεία στο δικαστήριο. Η πελατεία του είναι αποκλειστικά γυναίκες, γιατί πίσω από κάθε υπόθεση, υπάρχει ως δόλωμα η ίδια του η σύζυγος, και οι απιστίες είναι στημένες. Όταν μια δήθεν υπόθεση ρουτίνας πάει στραβά, θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια πολύ περίεργη υπόθεση. Με τη βοήθεια των υπόλοιπων φίλων του, προσπαθεί να καθαρίσει το όνομά του, ενώ οι έρευνες τον οδηγούν σε μία μυστηριώδη όμορφη γυναίκα, που θα τον σαγηνεύσει.
Ερωτικό θρίλερ, Αμερικανό-αγγλικής παραγωγής, την περίοδο της έξαρσης του είδους μετά από την επιτυχία του «Βασικού Ενστίκτου» και της «Ολέθριας Σχέσης», που όμως δεν ανήκει στον σωρό. Κι αυτό γιατί σε αντίθεση με τις αμέτρητες αντιγραφές των προαναφερθέντων ταινιών, η συγκεκριμένη δεν προσπαθεί να μας δελεάσει με έντονες ερωτικές σκηνές και χυμώδεις πρωταγωνίστριες (εντάξει, υπάρχουν κι αυτά), αλλά διαθέτει πλοκή, ατμόσφαιρα, χαρακτήρες, αξιοπρόσεχτες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο και μια δυνατή ανατροπή στο φινάλε.
Η ταινία θυμάμαι να προβάλεται συχνά μεταμεσονύκτιες ώρες από γνωστό ιδιωτικό κανάλι όταν ήμουν μικρός και για κάποιο λόγο με είχε τραβήξει η διαφήμιση να την παρακολουθήσω, αλλά λόγω ηλικίας δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι τόσο αργά. Ώσπου αργότερα στα πρώτα χρόνια της εφηβείας την πέτυχα σε VHS στα ράφια συνοικιακού βίντεοκλαμπ και την νοίκιασα, πιο πολύ από περιέργεια, χωρίς να περιμένω και πολλά πράγματα. Μετά έμεινε να πιάνει σκόνη κάπου μέσα στο σπίτι, μέχρι την ημέρα που ήταν να την επιστρέψω και όπως αράζαμε με έναν φίλο, την θυμήθηκα και μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουμε, είπαμε να την δούμε για να περάσει η ώρα και να μην πάει τσάμπα το πεντακοσάρικο της ενοικίασης (για δραχμές μιλαω, μην τρελαίνεστε). Μιάμιση ώρα μετά και καθώς πέφτουν οι τίτλοι τέλους, έχουμε μείνει και οι δύο μαλάκες με αυτό που παρακολουθήσαμε, με τον εαυτό μου μάλιστα να νιώθει δυο φορές μαλάκας, γιατί ενώ ήξερα, είχα αφήσει να μου ξεφύγει για χρόνια ένα τέτοιο διαμάντι !
Λοιπόν, έχω καλά νέα και κακά νέα. Ας ξεκινήσω από τα κακά: H σκηνοθεσία δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Βέβαια εκείνη την εποχή δεν το καταλάβαινα γιατί δεν είχα καθόλου σκηνοθετικές γνώσεις. Όχι πως τώρα έχω δηλαδή, αλλά μετά από τόσο κάψιμο μπροστά από την μεγάλη (ή/και την μικρή) οθόνη, όλο και κάτι παραπάνω (λέω πως) σκαμπάζω. Τα πλάνα της ταινίας λοιπόν, σε άλλες σκηνές είναι εμπνευσμένα και σε άλλες θυμίζουν τηλεοπτική παραγωγή. Η φωτογραφία αδιάφορη επίσης, τα χρώματα μουντά. Το μοντάζ νομίζεις πως το έκανε κάποιος ερασιτέχνης, σε πετάει από την μία σκηνή στην άλλη πριν προλάβεις να καταλάβεις τι έχει συμβεί. Δικαιολογημένα όμως όλα αυτά καθώς ο Simon Moore δεν είναι σκηνοθέτης, αλλά σεναριογράφος περισσότερο γνωστός για το γουέστερν «The Quick and the Dead» του Sam Raimi και για την μίνι σειρά στην οποία βασίστηκε το «Traffic» του Steven Soderbergh. Αλλά, κάπου εδώ τελειώνουν τα αρνητικά στοιχεία της ταινίας.
Και τώρα τα καλά νέα, αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν ξέρω αν είναι και τόσο καλά μιας και βασίζονται καθαρά σε υποκειμενικά κριτήρια (όπως και όλες μου οι κριτικές βέβαια), παρόλα αυτά θα τα μοιραστώ μαζί σας: οι «Υποψίες» επιτυγχάνουν σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Μπορεί να φαίνομαι υπερβολικός, αλλά το λιγότερο που μπορώ να χαρακτηρίσω ένα τέτοιο έργο είναι αριστούργημα! Από που να ξεκινήσω ; Aπό την χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών ; Από τις συνεχείς ανατροπές σε σημείο να φαίνονται όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας σαν πιθανοί ύποπτοι ; Aπό τον Liam Neeson, που το όνομα του και μόνο αποτελεί εγγύηση, αλλά εδώ στα πρώτα του βήματα λίγο πριν την «Λίστα του Σίντλερ» και το εισιτήριό του στο Hollywood, δίνει μια από τις πιο ανατριχιαστικές ερμηνείες της ζωής του ; Η από το απρόσμενο φινάλε που ανατρέπει όσα έβλεπες μέχρι εκείνη την στιγμή ; Για όλα αυτά και πολλά ακόμη, αλλά το σταματάω εδώ καθώς η παραμικρή λέξη μου μπορεί να θεωρηθεί spoil.
Θυμάμαι την εποχή που είχε κυκλοφορήσει το πρώτο «Saw», όλοι το θεωρούσαν σαν το καλύτερο θρίλερ της δεκαετίας. Εγώ πάλι το θεωρούσα το πιο υπερεκτιμημένο. Δεν λέω, καλή ταινία που άφησε εποχή και ο James Wan δυνατός σκηνοθέτης, αλλά κατά την γνώμη μου έπασχε από σενάριο. Τρύπες στην πλοκή, πομπώδεις διάλογοι, αχρείαστες υποπλοκές, γενικά ένα μπάχαλο...και μόνο που την συγκρίνουν μερικοί με το «Se7en» ή το «Silence of the Lambs» με τρελαίνει...Ας μην υπήρχε το σεναριακό εύρημα στο φινάλε και βλέπαμε αν θα είχε κάνει την επιτυχία που έκανε. Καλά, για τις ανεκδιήγητες συνέχειες του ας μην μιλήσω καλύτερα...Τέσπα, ξέφυγα πάλι...Αν αποφασίσω ποτέ να του κάνω review θα αναλύσω και τα θετικά του, που δεν ήταν και λίγα εδώ που τα λέμε.
Σε σχετική συζήτηση με έναν φίλο λοιπόν του έκανα την εξής ερώτηση «Tι το τόσο ιδιαίτερο είχε αυτή η ταινία ;»
Η απάντησή του ήταν πως «Καθ' όλη την διάρκεια, ο δολοφόνος είναι μπροστά στα μάτια σου κι εσύ δεν τον βλέπεις μέχρι να έρθει η τελευταία σκηνή».
Κι όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στο «Saw» ο δολοφόνος δεν είναι μπροστά στα μάτια σου, αλλά μπροστά στα μάτια των πρωταγωνιστών. Αυτοί είναι που δεν τον αντιλαμβάνονται, εμείς δεν βλέπουμε τίποτα. Για την ακρίβεια θα έλεγα πως ανήκει σε αυτή την κατηγορία των whodunit ταινιών που δεν σε αφήνουν με τίποτα να μαντέψεις την ταυτότητα του δολοφόνου, όσο έξυπνος και παρατηρητικός κι αν νομίζεις πως είσαι. Κι αν ανήκεις σε αυτούς που δεν την έχουν δει ακόμα και νομίζεις πως μετά από όσα είπα σε προϊδέασα και μπορεί να πέσεις μέσα στις μαντεψιές σου, τότε είσαι γελασμένος και σε προκαλώ να το κάνεις.
Οι «Υποψίες» όμως είναι της άλλης σχολής. Σου δίνει κάποιους πιθανούς υπόπτους κι εσύ καλείσαι να βρεις τον ένοχο. Και για να μην νομίζετε πως έγραψα όλα τα παραπάνω χωρίς λόγο, η φράση «καθ' όλη την διάρκεια, ο δολοφόνος είναι μπροστά στα μάτια σου κι εσύ δεν τον βλέπεις μέχρι να έρθει η τελευταία σκηνή» στην προκειμένη περίπτωση ισχύει 100%. Όχι μόνο μπροστά στα μάτια σου, αλλά και κάτω από την μύτη σου, όλη η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος δεν κάνει καμία προσπάθεια να κρύψει τίποτα, σου φωνάζει μες τα μούτρα «Αυτός/ή είναι!» κι όμως εσύ επιμένεις να ψάχνεις αλλού...μέχρι να έρθει το φινάλε κι εσύ να θες να την ξαναδείς από την αρχή για να καταλάβεις που γελάστηκες.
Ίσως τα παραπάνω να θεωρηθούν spoil, αν ναι ελάτε να με μουντζώσετε. :P
Αν πάλι δεν σας βοηθήσουν στην επίλυση του μυστηρίου, τότε ενισχύονται τα λεγόμενά μου πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα και πιο περίτεχνα θρίλερ των '90s. Από την άλλη βέβαια ίσως να είμαι και υπερβολικός. Στην εποχή της η ταινία πάτωσε στις εισπράξεις και οι κριτικές ήταν από μέτριες έως κακές. Και μέχρι σήμερα δεν θα έλεγα πως αναγνωρίστηκε, εδώ καλά καλά δεν μπορείς να την βρεις σε dvd. Πολλοί μιλάνε για «μία από τα ίδια» και ίσως να είναι έτσι, δεν είμαι και ο πιο ψαγμένος σινεφίλ (σιχαίνομαι τον όρο), οπότε μπορεί κάτι παρόμοιο να έχουμε δει σε άπειρες ταινίες και να μην το γνωρίζω. Κι εδώ που τα λέμε τίποτα στις «Υποψίες» δεν είναι πρωτότυπο, αλλά για μένα δεν έχει και τόση σημασία τι δείχνεις, όσο ο τρόπος που το δείχνεις. Μπορεί κάποιος πιο ενημερωμένος που θα την δει σήμερα να καταλάβει αμέσως που το πάει και μετά να αναρωτιέται τι παπαριές έλεγε αυτός ο καραγκιόζης στην κριτική του. Πάσο. Εμένα πάντως μου άρεσε. Για την ακρίβεια την θεωρώ από τις πιο υποτιμημένες όλων των εποχών. Ήταν και η ηλικία μου τέτοια που δεν είχα εμπειρία σε mindfuck ταινίες με ανατρεπτικό φινάλε, αυτή ήταν η πρώτη, αν και την έχω ξαναδεί άπειρες φορές από τότε και δεν έχει αλλάξει η άποψή μου για αυτή. Eίμαι συναισθηματικά δεμένος μαζί της και δεν μπορώ να κρίνω αντικειμενικά. Οπότε δεν την προτείνω σε κανέναν. Δείτε την μόνο αν είστε στη φάση που ήμουν κι εγώ όταν την είδα. Αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε. Το μόνο που έχω να προσθέσω πάντως είναι πως την επόμενη μέρα είδαμε το «Usual Suspects» (αντικειμενικά καλύτερη ταινία σε πολλούς τομείς), αλλά προσωπικά δεν μου έκανε και ιδιαίτερη εντύπωση.
Τα συμπεράσματα δικά σας. Όπως και η επιλογή.
Βαθμολογία: Xμμμ τι να πω...ας πούμε ένα 8/10, αλλά κρατιέμαι...
Υ.Γ. Liam είσαι τεράστιος αγόρι μου ! Από εκείνη την μέρα και μετά έγινες από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς και σε παρακολουθώ παντού, ακόμα κι όταν παίζεις σε σκουπίδια ! 10/10 για την ερμηνεία σου (και τις ερμηνείες των υπολοίπων βεβαίως βεβαίως) !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου