Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Φούντας, Μαίρη Χρονοπούλου, Γιώργος Μούτσιος, Ιλύα Λιβυκού, Παύλος Λιάρος
Συντάκτης: Thodoris KL
Ο υπαστυνόμος Γιώργος Μέρκος είναι τόσο απορροφημένος από τα καθήκοντά του, ώστε δεν βρίσκει ποτέ καιρό να γνωρίσει τους συγγενείς της Άννας, της κοπέλας που αγαπά.
Film noir παραγωγής 1964, ένας ενδιαφέρων συνδυασμός αστυνομικού θρίλερ και αισθηματικού δράματος, σε σενάριο Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία Κώστα Ανδρίτσου.
Προσωπικά δεν θεωρώ πως είναι στο ίδιο επίπεδο με άλλα noir αριστουργήματα εκείνης της εποχής όπως ήταν το ''Έγκλημα στα παρασκήνια''ή ο ''Εφιάλτης'' , αλλά υπάρχουν κάποια στοιχεία που καθιστούν την θέαση της αρκετά ευχάριστη, ιδίως για τους φαν του είδους.
Κάποια από αυτά είναι:
1) To σχετικά πρωτότυπο για τα δεδομένα του είδους σενάριο του Νίκου Φώσκολου, που αφηγείται τη ζωή του υπαστυνόμου Μέρκου (Γιώργος Φούντας) και την σχέση του με την Άννα (Μαίρη Χρονοπούλου), και πως η υπερβολική αφοσίωση που δείχνει στο επάγγελμά του στέκεται εμπόδιο στο μέλλον τους. Παράλληλα παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή να ασχολείται στις βάρδιες του (ή και καθ' υπέρβαση αυτών) με διάφορες υποθέσεις φόνων και βιασμών.
2) Ο τρόπος που επινόησε ο Αλέκος Πετράτος (Γιώργος Μούτσιος) για να δολοφονήσει τη γυναίκα του (Ίλια Λιβυκού) και να θεωρηθεί υπεράνω πάσης υποψίας, ήταν πανέξυπνος.
3) Η σκηνή με την ανάκριση των υπόπτων στο γηπεδάκι του μπάσκετ είναι σκηνή ανθολογίας κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, με ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, πολύ καλές ερμηνείες από το δίδυμο Φούντας - Λιάρος και δηλητηριώδεις ατάκες από τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Παύλο Λιάρο ( έχει ακουστεί μάλιστα πως μεγάλο μέρος της συνομιλίας τους σε εκείνη την σκηνή βασιζόταν στον αυτοσχεδιασμό)
4) Το μουσικό θέμα της ταινίας σε στίχους Νίκου Φώσκολου και σύνθεση Γιώργου Κατσαρού είναι απλά εκπληκτικό, όπως εκπληκτική είναι και η ερμηνεία της Μάρως Κοντού (σε μια πραγματικά σπάνια στιγμή που ερμηνεύει το κομμάτι, αλλά δεν εμφανίζεται καθόλου στην ταινία). Το τραγούδι λέγεται Κραυγή κι αυτό, στους τίτλους όμως αναφέρεται ως ''Η Μπαλάντα της Νύχτας''.
5) Το κατάμαυρο και συνάμα συγκινητικό φινάλε του.
Εν κατακλείδι, πιστεύω πως αν είχανε στην διάθεσή τους έναν μεγαλύτερο προϋπολογισμό, αν αποφεύγονταν κάποιες σεναριακές ευκολίες και αν υπήρχε κάποια συνοχή ανάμεσα στις επιμέρους ιστορίες μυστηρίου της ταινίας, θα μιλάγαμε για μία από τις μεγάλες στιγμές του ελληνικού film noir. Aκόμα κι έτσι όμως, δεν παύει να αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση για όσους αγαπάνε τα αστυνομικά μυστήρια και τον παλιό καλό ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο.
Βαθμολογία: 6/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου