Πρωταγωνιστούν: Michael Rooker, Tracy Arnold, Tom Towles.
Συντάκτης: Thodoris KL
Ναι, σκότωσα την μάνα μου...
Η ζωή μέσα από τα μάτια ενός «κατά συρροήν δολοφόνου» του περίβόητου Χένρι Λι Λούκας, που έδρασε συνοδεία του «συνεργάτη» του Οτις Τόουλ τη δεκαετία του '70, σκοτώνοντας περισσότερους από 500 ανθρώπους κατά τους ισχυρισμούς τους τουλάχιστον...
Η συγκεκριμένη ταινία γυρίστηκε το 1986 με ελάχιστα χρήματα και μόλις μέσα σε ένα μήνα. Ωστόσο, δεν βγήκε στις αίθουσες παρά τέσσερα χρόνια αργότερα, καθώς οι παραγωγοί δεν εκτίμησαν το τελικό αποτέλεσμα, ενώ αντιμετώπισαν προβλήματα με το σήμα καταλληλότητας της ταινίας. Kαι πως να μην αντιμετωπίσουν όταν μιλάμε για τo πιο σκληρό θρίλερ της δεκαετίας του '80 και ταυτόχρονα ένα από τα καλύτερα, που έδωσε με τον τρόπο του μια απάντηση στα αμέτρητα κι αδιάφορα slashers που είχαν κατακλύσει τις οθόνες μας εκείνη την εποχή. Ρεαλισμός, σκοτεινό κλίμα, «βρώμικο» φιλμ, 70's αισθητική, σήψη, απόκοσμη ατμόσφαιρα. Ο κακός της υπόθεσης αυτή την φορά δεν είναι κάποιος υπερφυσικός «μπαμπούλας» όπως ο Freddy ή ο Jason, αλλά ένας άνθρωπος με σάρκα και οστά όπως όλοι μας, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας θα μπορούσαμε να πούμε, τα θύματά του το ίδιο.
Όσοι γνωρίζουν την πραγματικη ιστορία θα προσέξουν πως υπάρχουν αισθητές διαφορές με την ταινία και ίσως να απογοητευτούν αφού ο McNaughton παρουσιάζει τον Henry (o Rooker σε ρόλο ζωής) σαν έναν -καταβάθος- ευαίσθητο νέο με ψυχολογικά προβλήματα, που οφείλονται στα παιδικά του χρόνια και την κακομεταχείριση από την μητέρα του, και που έχει μάθει να αντιμετωπίζει τους ανθρώπους σαν εχθρούς, οπότε τους σκοτώνει για να μην τον σκοτώσουν αυτοί πρώτοι. Ο Ότις από την άλλη είναι ένα πρόσφατα αποφυλακισμένο απόβρασμα, που πουλάει ναρκωτικά σε πιτσιρίκια και έχει ερωτικές φαντασιώσεις με την αδερφή του. Στην πραγματικότητα βέβαια ο Χένρι υπήρξε από τους πιο βίαιους και αδίστακτους εγκληματίες του Σικάγο, που σαν παιδί κι αυτός είχε βιάσει το αποκεφαλισμένο πτώμα της μητέρας του. Όταν αποφυλακίστηκε, γνώρισε τον Ότις Τουλ, έναν τραβεστί που έπασχε από βαριάς μορφής σχιζοφρένεια, και μαζί βασάνισαν, σκότωσαν και κατακρεούργησαν εκατοντάδες θύματα. Κατά την σύλληψή τους, ομολόγησαν ότι διέπραξαν περισσότερους από 500 φόνους, αλλά θεωρήθηκε ότι υπερέβαλαν για να περάσουν στο πάνθεον των serial killers.
Το δίδυμο είχε πάθος με την ανθρωποφαγία, με τον Lucas να εκδίδει «τσελεμεντέ» με τρόπους μαγειρέματος του ανθρώπινου σώματος, λίγο προτού εκτελεστεί στο Τέξας. Ο Otis κατάφερε να μετατρέψει την ποινή του σε ισόβια κάθειρξη και πέθανε το 1996 στη φυλακή.
Αυτά και άλλα πολλά απουσιάζουν από την ταινία, αυτό όμως δεν είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί. Το «πορτρέτο» είναι μια απεικόνιση της σημερινής κοινωνίας και η ουσία του βρίσκεται στο ανατριχιαστικό όσο και μηδενιστικό μήνυμά του. Τα πάντα επιτρέπονται, από τον βιασμό, την αιμομιξία, την ομοφυλοφιλία, την παιδεραστία, την μητροκτονία, τα ναρκωτικά, μέχρι και την εν ψυχρώ δολοφονία για ψύλλου πήδημα. Καλοί δεν υπάρχουν πουθενά, ο πιο συμπαθητικός χαρακτήρας του φιλμ είναι ο δολοφόνος.
Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται ποτέ και λύτρωση δεν βρίσκεις ούτε μετά τους τίτλους τέλους...
Βαθμολογία: 9/10 (αν και μιλάμε για το απόλυτο 0, συμβολικά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου