Ο Δολοφόνος με το Τρυπάνι / The Driller Killer (1979)

Σκηνοθεσία: Abel Ferrara
Πρωταγωνιστούν: Abel Ferrara, Carolyn Marz, Baybi Day

Συντάκτης: Thodoris KL 

Γνωστή στα ελληνικά και ως «Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Τρυπάνι» και
«Στην Φωλιά του Σχιζοφρενή»

Eν αναμονή της τελευταίας ταινίας του Abel Ferrara με τίτλο «Pasolini» που ερευνά τα γεγονότα που οδήγησαν στον θάνατό του διάσημου Ιταλού σκηνοθέτη, ας θυμηθούμε κι αυτό το ταινιάκι που τον έβαλε για τα καλά στον κινηματογραφικό χάρτη πριν από 35 χρόνια.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Καλλιτέχνης του περιθωρίου που ζει σε κακόφημη συνοικία της Νέας Υόρκης με την γκόμενα του και την γκόμενα της γκόμενας του (!) οδηγείται σταδιακά στην παράνοια ώσπου στο τέλος ξεχύνεται στους δρόμους σκοτώνωντας όποιον βρει μπροστά του με ένα ηλεκτρικό τρυπάνι. Aιτία για όλα αυτά, η κακή οικονομική του κατάσταση, το ταλέντο του που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν και το punk συγκρότημα του Tony Coca Cola και των Roosters (πραγματική μπάντα) που εγκαθίσταται στην πολυκατοικία του και προβάρει σε ώρες κοινής ησυχίας και μη.

To «Driller Killer» είναι μία χαμηλού προϋπολογισμού, ανεξάρτητη ταινία με ένα cast άγνωστων ηθοποιών, σε παραγωγή της εταιρίας του Ferrara, Navaron Films. Eίναι η πρώτη απόπειρα του σκηνοθέτη για μεγάλου μήκους ταινία, μετά από μια σειρά shorts και ένα ερωτικό βίντεο στο οποίο πρωταγωνιστούσε αυτός με την τότε γκόμενα του. Γυρίστηκε σε φιλμ 16 χιλιοστών, στο διαμέρισμα του Ferrara και στους γειτονικούς δρόμους και όσοι είστε εξοικοιωμένοι με το cinema που υπηρετεί, θα παρατηρήσετε πολλά από τα στοιχεία που έγιναν σήματα κατατεθέν στις μετέπειτα δημιουργίες του, όπως: σκηνοθεσία που ισορροπεί ανάμεσα σε grindhouse και arthouse καταβολές, υπόκοσμος, η Νέα Υόρκη σε σήψη, νυχτερινά πλάνα, ένα εκλεκτικό soundtrack που συνδυάζει κομμάτια της εποχής με κλασική μουσική, σκηνές ακραίας βίας και φιλοσοφικά ή θρησκευτικά θέματα που έχουν να κάνουν με την λύτρωση, την σωτηρία και την καταδίκη.

Στην εποχή της λογοκρίθηκε αυστηρά, απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες του κόσμου και στις αρχές των 80's μπήκε στην διαβόητη λίστα των video-nasties (ταινίες που τελούν υπό απαγόρευση στην Μεγάλη Βρετανία) με την δικαιολογία ότι δεν αρμόζει στα κυρίαρχα ήθη και ιδεώδη μιας κοινωνίας. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει προφανής λόγος για κάτι τέτοιο. Το «Driller Killer» είναι περισσότερο ένα ψυχολογικό δράμα με horror περιτύλιγμα και οι σπλατεράδες που ψήθηκαν από τον τίτλο, το εξώφυλλο και την κακιά φήμη που την ακολουθεί ενδέχεται να απογοητευτούν. Ο σκηνοθέτης δεν εστιάζει τόσο στην αιματοχυσία, όσο στην ατμόσφαιρα σήψης και παρακμής, όπως και στην ανάπτυξη χαρακτήρων, κάτι που δεν συναντάμε συχνά σε ταινίες του είδους από εκείνη την εποχή. Όπως και να 'χει το εν γένει μακάβριο ύφος που την διαπερνά και η σκοτεινή αισθητική την καθιστούν μια αρκετά δυσάρεστη εμπειρία για τον θεατή. Ο Ferrara, που εκτός από την σκηνοθεσία έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του εκκεντρικού καλλιτέχνη, εδώ υπογράφει ως Jimmy Lane, και δεν κρύβει τις επιρροές του από το cinema του Scorcese και ειδικά από το «Taxi Driver».

Συνοψίζοντας, η ταινία δεν είναι τέλεια. Έχει τις καλές και τις κακές της στιγμές. Σίγουρα δεν είναι  «Bad Lieutenant» ή «Κing of NY». Παρόλα αυτά, είναι ένα δυναμικό ντεμπούτο από έναν δημιουργό που στην διάρκεια της ανεξάρτητης καριέρας του μας έχει δώσει αρκετά διαμαντάκια. Αν γουστάρετε 70's αισθητική, video-nasties και θέλετε να πάρετε μία γεύση από αυθεντικό grindhouse cinema αυτή η ταινία είναι για εσάς. Αν όχι, τότε ίσως η πρωτότυπη για την εποχή της υπόθεση και η εξέλιξη χαρακτήρων να σας ικανοποιήσουν. Άλλωστε, όπως πολύ εύστοχα σχολίασε κάποιος, αν ο John Cassavetes αποφάσιζε να γυρίσει ένα slasher film, το αποτέλεσμα θα ήταν κάπως σαν το «Driller Killer».

Οι πιο απαιτητικοί ας περάσουν κατευθείαν στην επόμενη δημιουργία του, το «Ms.45».

Bαθμολογία: 6/10