Η Ώρα του Λύκου / Hour of the Wolf (1968)

a/k/a  Vargtimmen

Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman

Πρωταγωνιστούν: Max Von Sydow, Liv Ullman, Gertrud Fridh

Συντάκτης: Thodoris KL

Ένας διάσημος ζωγράφος μετακομίζει μαζί με την σύντροφο του σε ένα απομονωμένο νησί, αναζητώντας αυτό το κάτι που θα επαναφέρει την χαμένη του έμπνευση. Με τον καιρό η απομόνωση θα φέρει στο μυαλό του ξεχασμένους εφιάλτες από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και σήμερα, που θα τον οδηγήσουν στα όρια της τρέλας. Η σύντροφος του θα βρει το ημερολόγιό του και διαβάζοντας τα όσα έχουν συμβεί θα αρχίσει να επηρεάζεται και εκείνη. Οι δυο τους θα μένουν ξάγρυπνοι από τα μεσάνυχτα μέχρι και την ανατολή του ηλίου.Τότε θα σημάνει η ώρα του λύκου, το σκοτεινότερο κομμάτι του χρόνου.

Ώρα του λύκου, σύμφωνα με τη σκανδιναβική παράδοση ονομάζεται η ώρα που ο λύκος παραμονεύει έξω από την πόρτα. Μεταξύ της νύχτας και της αυγής κάπου 3-4 τα χαράματα , είναι η ώρα που πεθαίνουν και γεννιούνται οι περισσότεροι άνθρωποι.

Για όσους κοιμούνται , είναι η ώρα που τα όνειρα γίνονται εφιάλτες και για όσους μένουν άγρυπνοι, είναι η στιγμή που νιώθουν ένα απόκοσμο φόβο και το μόνο που ακούν είναι ο ήχος της καρδιάς τους. Όσοι πάλι μένουν ξύπνιοι ,αλλά έχουν παρέα, είναι η ώρα των μεγάλων εξομολογήσεων.

Την χρονιά που κυκλοφόρησαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού σημαντικά αριστουργήματα όπως το «Rosemary's Baby» του Roman Polanski και το «Νight of the Living Dead» του George Romero και ανανέωσαν το είδος του τρόμου, ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σκηνοθέτες έβαλε με τον τρόπο του το δικό του λιθαράκι. Και τι λιθαράκι ! Ογκόλιθος ολόκληρος !

Η «Ώρα του Λύκου» είναι ένα μίγμα γοτθικού τρόμου και σουρεαλιστικού δράματος. Η ιστορία φέρνει στο μυαλό το μεταγενέστερο «The Shining» (τόσο το πρωτότυπο του Stephen King, όσο και την εκδοχή του Kubrick) και το σχετικά πρόσφατο «Shutter Island» του Martin Scorcese. Θεωρώντας πως όλες οι ταινίες του Bergman έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, αυτή είναι πιθανότατα η πιο προσωπική. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα τρομαχτικές σκηνές και καθόλου gore, αλλά σου προσφέρει τροφή για σκέψη. Θα την συνιστούσα κυρίως στους φανς του Bergman των δεκαετιών '50 και '60 (όπου αναμφίβολα ήταν και η καλύτερη περίοδός του) και στους φίλους του arthouse κινηματογράφου.

Είναι προφανές ότι «Η Ώρα του Λύκου» ασχολείται με την έναρξη της ψύχωσης του Johan Borg (που εκφράζεται κυρίως με οπτικές παραισθήσεις). Ο Μπέργκμαν είχε μελετήσει την ανθρώπινη ψυχή και την ψυχική ασθένεια σε βάθος. Ωστόσο, μετά από την προβολή της ταινίας βρήκα αρκετά ενδιαφέρον το γεγονός ότι ασχολείται επίσης με ένα μάλλον σπάνιο ψυχιατρικό σύνδρομο που ονομάζεται «folie a deux». Σε αυτό το σύνδρομο, ένα σύμπτωμα της ψύχωσης μπορεί να μεταδοθεί  από ένα άτομο (Johan) σε ένα άλλο (Alma). Kάτι σαν μεταδοτική ασθένεια, το δεύτερο άτομο επηρεάζεται από τις εμμονές του πρώτου και η παράνοια πλέον μοιράζεται στα δύο. Τα λόγια της Alma λίγο πρίν τους τίτλους τέλους («Στα χρόνια που περάσαν εγώ κι ο άντρας μου γίναμε ένα πρόσωπο, οπότε ίσως κάποιες από τις παραισθήσεις του να γίνανε και δικές μου») το αποδεικνύουν.

Άλλες ταινίες που ασχολούνται με το ίδιο ψυχιατρικό σύνδρομο είναι το «Persona» επίσης του Bergman, το «Bug» του William Friedkin και το «Antichrist» του Lars Von Trier.

Bαθμολογία: 10/10